เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก ครอบครัวข่าว 3
แม้ว่าประเทศไทยจะยังไม่พบผู้เสียชีวิตจากการติดเชื้อโรคมือ เท้า ปาก หลังจากพบผู้ป่วยสะสมมากกว่า 13,000 รายเข้าไปแล้ว (ข้อมูล ณ วันที่ 20 กรกฎาคม) แต่บรรดาพ่อแม่ผู้ปกครองหลายคนที่มีบุตรหลานอยู่ในวัยเรียนก็ยังอดวิตกไม่ได้ว่า จริง ๆ แล้ว โรคมือ เท้า ปาก มีอันตรายมากน้อยเพียงใด นั่นก็เพราะทราบข่าวเด็ก ๆ ชาวกัมพูชาเสียชีวิตด้วยโรคนี้ไปแล้ว 60 คน
อย่างไรก็ตาม กระทรวงสาธารณสุขของไทยก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ ออกมาให้ข้อมูลเพื่อเรียกความมั่นใจว่า เชื้อที่ระบาดอยู่ในประเทศไทยไม่ใช่สายพันธุ์ร้ายแรง จึงไม่ต้องตื่นตระหนกมากเกินไป และจะเร่งตัดตอนไม่ให้มีผู้ป่วยเพิ่มจำนวนไปมากกว่านี้แล้ว พร้อมกับยืนยันว่า จนถึงขณะนี้ ก็ยังไม่มีผู้เสียชีวิตจากโรคมือ เท้า ปาก ในประเทศไทย
ทั้งนี้ ข่าวการระบาดของโรคมือ เท้า ปาก ได้รับความสนใจอย่างมากในโลกออนไลน์ และล่าสุด จากการตรวจสอบก็พบว่า ขณะนี้ ชาวไซเบอร์ได้แชร์ข้อความของคุณพ่อคนหนึ่ง ที่เคยเขียนไว้ในอินเทอร์เน็ตเมื่อปี พ.ศ.2549 ระบุว่า เมื่อปี พ.ศ.2549 ลูกชายของตนเอง ชื่อว่า น้องเฟย ศึกษาอยู่ชั้น ป.1 โรงเรียนกรุงเทพคริสเตียน ได้เสียชีวิตจากโรคมือ เท้า ปาก โดยที่ไม่มีอาการผื่นขึ้นที่มือ เท้า ปาก ซึ่งเป็นอาการบ่งชี้เริ่มต้นที่คนส่วนใหญ่เข้าใจกัน มารู้อีกที เชื้อก็เข้าสู่หัวใจ สมอง และปอด จนไม่สามารถรักษาได้แล้ว จึงต้องการจะเตือนสติหน่วยงานภาครัฐ และผู้ปกครอง ให้รับมือกับโรคดังกล่าวให้ดี เพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์อันสะเทือนใจซ้ำรอยครอบครัวของเขา
สำหรับข้อความทั้งหมด มีดังต่อไปนี้
เหตุการณ์การเสียชีวิตของเด็กกรุงเทพคริสเตียน ชั้น ป.1 โดยคุณพ่อ
น้องเฟย ลูกปาป๊า และ มาม๊า นักเรียนชั้น ป.1 โรงเรียนกรุงเทพคริสเตียน ผู้จากไปด้วยโรคไวรัสสายพันธุ์เดียวกับโรคมือ เท้า ปาก แน่นอน เพียงแต่ยังไม่ทราบว่าเป็นสายพันธุ์ Coxsaki หรือ Enterovirus71 ไหนเท่านั้นเอง และเป็นโรคที่มีความรุนแรงมากที่สุดซึ่งในปัจจุบันยังไม่มียารักษาได้ อาการของโรคลูกชายผมจะไม่มีแผลที่มือ ปาก หรือ เท้า แต่ลักษณะการโจมตีของไวรัสเหมือนกับโรคมือ ปาก เท้า ทุกประการ เป็นคำยืนยันจากอาจารย์หมอหลายท่านที่ผมปรึกษามาทั้งที่บำรุงราษฎร์ และจุฬาฯ
ข้อความต่อไปนี้เป็นอาการป่วยของน้องเฟย ตั้งแต่เริ่มต้นจนเสียชีวิตในเวลา 10 วันเท่านั้นเอง
วันอังคาร์ที่ 5/9/49 ตอนเย็นหลังจากกลับจากโรงเรียน ป๊าจำได้ น้องเฟยเดินมาบอกป๊าว่าปวดหัว แต่เราก็คิดว่าคงนอนไม่พอเลยปวดหัว จึงพาเฟยขึ้นนอนแต่หัวค่ำ พอช่วงดึกน้องเฟยตัวร้อนมาก จึงให้ยาแก้ไขไทลินอลแบบน้ำ และนอนต่อ จนเช้าไข้ก็ยังไม่ลด เลยให้หยุดเรียนพักอยู่บ้าน และทานยาลดไข้เป็นระยะ ๆ วันพุธ ที่ 6/9/49 น้องเฟยนั่งเล่นอยู่บ้านดูทีวีทั้งวัน ดูน้องเฟยช่างมีความสุขจัง แต่ไข้ก็ยังไม่ลด ต้องกินยาลดไข้ไปทุก 4 ชั่วโมง หลังทานยาน้องเฟยแข็งแรงมาก วิ่งเล่นไปมา ส่งเสียงดังลั่นบ้านจนนึกว่า นี่ต้องเป็นป่วยการเมือง แหง ๆ แต่แล้ว วันพฤหัสบดีที่ 7/9/49 น้องเฟยยังมีอาการไข้อยู่ 38.5 C คุณแม่พาน้องเฟยไปโรงพยาบาล...(โรงพยาบาลดังย่านสีลม) หาคุณหมอประจำชื่อ คุณหมอ.... คุณหมอก็ตรวจไข้ตามปกติ และให้ยาแก้ไข้ แก้อักเสบ แก้ไอ แล้วก็กลับบ้านมาพักผ่อน วันศุกร์ที่ 8/9/49 น้องเฟยเริ่มแข็งแรงเป็นปกติ จึงเอายาไปทานที่โรงเรียน และเรียนหนังสือตามปกติ วันเสาร์ที่ 9/9/49 โรงเรียนหยุด อยู่บ้าน ทานยาตามปกติ แต่ไข้ก็ยังไม่ลดเท่าไรนัก ต้องทานยาลดไข้เป็นระยะ พอทานยาเสร็จ ก็วิ่งเล่น ส่งเสียงดังลั่นบ้านตามปกติ ดูทีวี คุยกับอาม่า ทานอาหารได้ วันอาทิตย์ 10/9/49 ตอนบ่าย 2.30 มาม๊าไม่สบาย ป๊าเลยพาน้องเฟยกับพี่ชายแกไปที่ TK Park อุทยานการเรียนรู้ที่เซ็นทรัลเวิลด์พลาซ่า พอไปถึงน้องเฟยก็วิ่งเล่นนำหน้าป๊าไปก่อน กดลิฟท์เอง ไม่ยอมให้พี่เขากดลิฟท์ เพราะปกติคนพี่มักจะแย่งกับน้องกดลิฟท์เป็นประจำ พอไปถึงก็เข้าไปเล่นเกมส์ อินเทอร์เน็ต จนกระทั่งเวลา 5.00 เย็น เราก็ออกมาน้องเฟยบอกว่าหิวข้าว จึงพาไปกินอาหารญี่ปุ่น Zen แต่น้องเฟยบอกหนาว หนาวมาก ๆ ป๊าจับตัวดูก็รู้ว่าไข้ขึ้นจึงรีบวิ่งไปซื้อยาลดไข้คาลปอลมาป้อนน้องเฟยก่อน จนแกเริ่มดีขึ้น ก็ทานข้าวกับกุ้งเทมปุระได้จนหมดจาน นับเป็นครั้งแรกที่น้องเฟยทานจนหมด เพราะปกติแกจะเป็นคนที่เลือกทานอาหารมาก ๆ ไม่ชอบกินผัก จากนั้นก็รีบกลับบ้านทันที
วันจันทร์ที่ 11/9/49 คุณ แม่พาน้องเฟยไปหาหมอรอบที่ 2 กับหมอคนเดิมที่ รพ...(รพ.ดังย่านสีลม) วัดไข้ได้ 38.5 C แต่ก็ยังร่าเริง วิ่งเล่นอยู่หน้าห้องรอตรวจ ดูอาการดีกว่าเด็กคนอื่น ๆ ที่มาตรวจด้วยซ้ำไป คุณหมอจึงได้จัดยา ยา Zithromax เป็นยาแก้อักเสบ และยาลดไข้ 2 อย่าง พอกลับบ้านก็ทานยาตามปกติ ตามเวลา น้องเฟยก็ร่าเริงตามเดิม คุยเสียงดังลั่นบ้านตามเคย วันอังคาร์ที่ 12/9/49 น้องเฟยไปโรงเรียนตามปกติ ตอนเย็นกลับบ้านทานยา Zithromax วันละ 1 ครั้ง เป็นยาแก้อักเสบ วันพุธ ที่ 13/9/49 น้องเฟย ไปโรงเรียนตามปกติ " " วันพฤหัสบดีที่ 14/9/49 น้องเฟยเริ่มมีอาการผิดปกติ ไม่มีไข้แม้แต่น้อย ตัวไม่ร้อน แต่น้องเฟยบ่นว่าเมื่อยทั้งตัว ไม่มีแรง เราก็นึกว่าเด็กตื่นเช้า 6.20 น อาจจะยังง่วงนอนอยู่ก็เลยเมื่อย ๆพอไปถึงโรงอาหาร แกก็กินข้าวไม่ลง ทานได้ 2-3 คำก็ไม่กินแล้ว มาม๊าเลยอุ้มน้องเฟยมากอดให้แกงีบสักพัก พออ๊อดเข้าห้องดัง ป๊า และม๊าก็พาแกไปเข้าห้อง แต่พอเดินมาถึงกลางสนามบาสแกก็บอกว่าเดินไม่ไหว ณ เวลานั้น ถ้าผมทราบว่าตอนนี้มีโรคระบาดในเด็กละก็ ผมคงไม่ชะล่าใจ นึกว่าแกแกล้งไม่ยอมเข้าห้องเรียน จนถึงเวลานี้ก็ยังเสียใจว่า ทำไมวันนั้นเราไม่นึกเอะใจเลยนะว่าลูกเราผิดปกติ แต่เราก็กลัวแกเรียนไม่ทันเพื่อน เพราะหยุดเรียนไปหลายวันแล้ว อีกอย่างอาทิตย์หน้าก็จะสอบแล้วด้วย เลยพาแกเข้าห้องเรียนด้วยมือของเราเอง (น้องเฟย ป๊าขอโทษ ป๊าผิดเองที่วันนั้นพาน้องเฟยเข้าห้องทั้ง ๆ ที่น้องเฟยบอกเรียนไม่ไหว ป๊าเสียใจมาก ๆ มากจนไม่อาจให้อภัยตัวเอง ถ้าหากมีข่าวเรื่องโรค มือ เท้า ปาก มาก่อน ป๊าจะไม่ยอมให้น้องเฟยไปโรงเรียนเลย ทุกวันนี้มันก็ยังหลอนอยู่ในหัวป๊าตลอดเวลา )
(ทำไมทางสาธารณสุขถึงปิดข่าวกัน ไม่เคยมีใครรู้จักโรคนี้มาก่อนเลยทั้งที่มันรุนแรงกับเด็กมาก ๆ และกำลังระบาดอยู่ ซึ่งความจริงมีเด็กเสียชีวิต ตั้งแต่ต้นปีแล้ว 5-6 คนด้วยกัน เพิ่งจะเป็นข่าวก็ในกรณีลูกของผมนี่แหละ)
เย็นวันนั้นหลังจากรับกลับบ้าน ปรากฏว่ามีรอยบวมใต้ตาทั้ง 2 ข้าง พอมีใครไปทัก แกก็จะบอกว่าอย่ายุ่ง รู้สึกว่าวันนั้นแกจะนั่งดูทีวีอย่างเดียว ไม่พูด ไม่คุย ไม่ส่งเสียงดังตามปกติ
เวลา 2 ทุ่ม ผมอุ้มแกเข้าห้องให้แกนอนที่เตียงประจำของแก แต่ปรากฏว่า ที่แขน และขา จับแล้วเย็นมาก แต่ที่ตัวยังอุ่น หัวเริ่มมีเหงื่อออกมาก ผมรู้แล้วว่าอาการโรคที่แท้จริงตอนนี้เริ่มปรากฏตัวแน่ ๆ แล้ว ทั้งที่ตอนหัวค่ำยังไม่มีอาการมือเย็น เท้าเย็น เลยแม้แต่น้อย
ผมปรึกษากับคุณแม่ เห็นว่ามันดึกแล้ว ถ้าไปโรงพยาบาลเวลานี้คงเจอแต่หมอเวร อีกอย่างแกก็ไม่มีไข้ นอนอย่างเดียว ไม่ร้องเจ็บ หรือปวดตรงหัวเหมือนตอนก่อนเป็นไข้ครั้งแรก ก็เลยตั้งใจว่าเช้าวันศุกร์จะพาไปหาหมออีกที คราวนี้น่าจะรักษาได้แน่เพราะอาการออกชัดมาก ๆ
วันศุกร์ ที่ 15/9/49 คุณแม่พาน้องเฟยไปโรงพยาบาล เวลา 10.00 น ช่วงเช้า 7.00 น คุณพ่อได้นวดแขนนวดขาให้น้องเฟย เพราะมือและขาแกเย็นมาก ๆ ตลอดเวลา แต่ไม่มีแผลที่มือ หรือเท้าเลยแม้แต่น้อย สะอาดมาก พอไปถึงโรงพยาบาล คุณหมอได้พยายามเจาะหาเส้นเลือดเพื่อใส่น้ำเกลือด่วน เพราะว่าเด็กเกิดอาการช็อก แต่ก็ไม่สามารถเจาะได้ เพราะเส้นเลือดหาไม่เจอเลย ต้องเจาะอยู่ถึงกว่า 10 ครั้ง น้องเฟยร้องไห้ตลอดเลยเพราะว่าเจ็บมาก จนคุณแม่ที่นั่งรออยู่ข้างนอกยังทนไม่ไหวถึงกับร้องไห้สงสารลูก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะการเจาะเลือดเป็นทางเดียวที่จะให้อาหารแกด้วยน้ำเกลือ เพื่อพยุงอาการให้เข้าที่เวลา 21.00 น ผมมาถึงโรงพยาบาล ที่ห้อง ไอ ซี ยู เห็นน้องเฟยนอนตาลอยอยู่ ดูหน้าแล้วโทรมกว่าตอนเช้ามาก ๆ จากนั้นแกก็อาเจียน มีเสลดในคอต้องคอยดูดออกเป็นระยะ ๆ แต่ไม่มีหมด
ในห้อง ICU เลย ผมถามแฟนว่าหมอไปไหนกับหมด แฟนก็บอกว่าหมอออกเวรไปแล้ว สักพักก็มีหมอเวรเด็กเข้ามาและตรวจอาการแกตามปกติ แต่รู้สึกว่าอาการลูกผมจะแย่ลงเรื่อย ๆ เห็นคุณหมอวิ่งเข้าวิ่งออกอยู่หลายรอบ เรียกพยาบาลเข้าไปช่วยต้วย แกบอกว่าลูกผมอาการค่อนข้างหนักมาก ๆ แต่ยังหาสาเหตุของโรคไม่เจอ จากนั้นได้นำน้องเฟยไปเอ็กซ์เรย์ ปอด หัวใจ และ ทำ CT Scan สมอง เพื่อดูว่ามีอะไรผิดปกติบ้าง ผลก็คือ ปอดปกติ ไม่มีอาการปอดบวม (อาการปอดบวมมาพบทีหลังในเช้าวันเสาร์ที่เสียชีวิต) แต่หัวใจทำงานผิดปกติ แรงดันชีพจรเต้นเดี๋ยวแรงเดี๋ยวเบา อาการน่าเป็นห่วง ส่วนที่สมองก็มองไม่เห็นความผิดปกติ แต่คุณหมอในคืนนั้นก็แจ้งว่าเครื่อง CT Scan สามารถมองเห็นได้แค่ช่วง 1 CM. แล้วก็เว้น 1 CM คือมองเห็นช่วง และไม่เห็นช่วงสลับกันไป จากภาพถ่ายก้านสมองเด็กมองแล้วก็ยังไม่เห็นเลือดคั่ง หรืออะไรที่ผิดปกติ
คุณหมอเวรช่วงดึก แกก็ได้โทรไปปรึกษา หมอประจำของน้องเฟย คือ คุณ หมอ....(ปิดชื่อ) ตลอด แล้วก็วิ่งเข้าไปเจาะเลือดลูกเราอีกแล้ว ทุก ๆ ชั่วโมง แต่ลูกเราตอนนี้โดนยานอนหลับอยู่จึงยังไม่มีการร้อง หรือตอบสนอง
คุณหมอได้ตะโกนเรียกน้องเฟย เอาที่เคาะกระดูกมาเคาะที่เท้า แต่เท้าก็ไม่มีการตอบสนอง เอาไฟฉายมาส่องตา ตาก็ไม่ตอบสนอง แล้วคุณหมอก็พยายามตะโกนเรียกน้องเฟยอยู่นาน ผมก็เริ่มรู้สึกใจไม่ดีแล้ว เอ ทำไมบรรยากาศเริ่มแย่ลง ๆ ลูกเราเป็นอะไรกันแน่ ถามคุณหมอ แกก็บอกว่าอาจจะช็อกอย่างแรงจากโรคเบาหวานเฉียบพลัน แต่หลังจากวิเคราะห์อีกที ก็ไม่น่าจะใช่
เพราะผลเลือดสรุปแล้วมีแต่น้ำตาลในเลือดที่สูงถึง 300 แต่ตัวอื่นปกติ จึงไม่น่าจะใช่เบาหวานเฉียบพลัน ตอนนั้นผมเริ่มถามตัวเองแล้วว่า หมอใหญ่ของที่นี่ไปไหนกันหมด ปล่อยให้หมอเวรหนุ่ม ๆ ทำอยู่คนเดียว โรงพยาบาล...ไม่มีหมอดี ๆ เหลือเลยเหรอ
แต่ผมก็เห็นความตั้งใจของหมอเวรคนนี้มาก แกพยายามทำทุกวิธีทาง ใช้ทุกเครื่องมือของโรงพยาบาลที่มี รวมทั้งเครื่องตรวจหัวใจด้วยไฟฟ้า เครื่อง CT Scan ตรวจสมอง ผลก็คือ ไม่ทราบว่าเป็นโรคอะไร คุณหมอเวรคืนนั้นเดินมาบอกเราว่า ทางโรงพยาบาล... ไม่มีเครื่องมือที่ละเอียดเพียงพอที่จะหาเชื้อโรคตัวนี้ หรือ ไวรัสตัวนี้ได้ จำเป็นต้องส่งต่อโรงพยาบาลจุฬาฯ หรือไม่ก็ ศิริราช ในเวลานั้นผมเริ่มใจสั่นและคิดหนัก ว่าอาการลูกเราตอนนี้เป็นตายเท่ากัน จะไปไหนดี นี่ก็ตี 2.30 แล้ว ใครจะมีอาจารย์หมอล่ะ คืนวันศุกร์ ติดต่อไปที่จุฬาฯ ก็ไม่มีเตียงเหลือ
สุดท้ายผมเลือกโรงพยาบาลบำรุงราษฎร์ ทางหมอเวรได้ติดต่อประสานงานให้กับ รพ.บำรุงราษฎร์ เรียบร้อย เป็นอาจารย์หมอเด็กเกี่ยวกับโรคทางเดินหายใจ เพราะลูกผมตอนนี้หายใจถี่มาก ๆ เหมือนคนวิ่งมาเหนื่อย จะหายใจถี่ ๆ ตลอดเวลา ต้องใช้รถพยาบาลของ....ส่งไปพร้อมกับใช้เครื่องช่วยหายใจไปตลอดทาง
ระหว่างทางผมเห็นหยดน้ำตาบนหน้าน้องเฟย จิตใจเราก็เริ่มแย่ลง หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาแก ภาวนาว่าอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ ปาป๊า กำลังพาน้องเฟยไปหาหมอที่เก่งที่ดีที่สุดแล้ว อดทนหน่อยนะ น้องเฟยชอบพูดว่าน้องเฟยอดทนเก่งนี่ คราวนี้ถ้าน้องเฟยหาย ปาป๊าจะพาไปดู MASK RIDER SHOW ที่กำลังจะแสดงเร็ว ๆ นี้ น้องเฟยชอบพูดว่าอยากดูไม่ใช่เหรอ จะดูกี่รอบก็ได้นะ
พอไปถึงคุณหมอที่บำรุงราษฎร์ ได้เตรียมห้อง ICU รอไว้เรียบร้อยแล้ว และทำการรักษาต่อทันที มีการใส่เครื่องช่วยหายใจอัตโนมัติ เครื่องให้น้ำเกลือ เครื่องตรวจชีพจร เครื่องตรวจการเต้นของหัวใจ เครื่องตรวจอะไรอีกไม่รู้ รวม ๆ แล้วเกือบ 8 เครื่องด้วยกัน
คุณหมอบอกว่า ลูกเรามีอาการติดเชื้อเข้าขั้นรุนแรง เพราะหัวใจทำงานผิดปกติในการส่งเลือดไปเลี้ยงสมอง ทำให้สมองสั่งการให้หายใจผิดปกติด้วย แต่ก็ยังไม่ทราบว่าเป็นไวรัสตัวไหน จึงขออนุญาตดูดเลือดไปตรวจ ผมก็ตกลง แต่คุณหมอบอกว่า อาการน่าเป็นห่วง ต้องดูตลอดเวลา ชั่วโมงต่อชั่วโมง ชั่วโมงนี้แย่ แต่ก็ไม่แน่ว่าชั่วโมงต่อไปอาจดีก็ได้ ในสิ่งที่แย่ก็ยังมีความหวังเสมอ
ผมฟังไปน้ำตาก็เริ่มไหล ทำได้เพียงแค่สวดภาวนาขอให้ลูกเราปลอดภัยด้วยเถิด จะให้เราทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น ยาแพงแค่ไหนก็ได้ ขอให้เขาหาย
ผลเลือดยังไม่รู้ต้องรอเพาะเชื้อ 3 วัน แต่คุณหมอที่บำรุงราษฎร์ บอกว่าเขาได้ฉีดย่าฆ่าเชื้อแบคทีเรีย และไวรัสเท่าที่เขามีให้แล้วโดยไม่รอผลเชื้อของห้องแล็ป ถ้าโชคดียาที่ส่งไปอาจใช้กับไวรัสในตัวลูกเราก็ได้ ต้องรอดูอาการอีกที แต่คุณหมอบอกว่า ไวรัส 99% ไม่มียาฆ่าเชื้อ ต้องใช้ภูมิคุ้มกันของร่างกายเด็กเองเป็นตัวฆ่า ถ้าลูกเราแข็งแรง ก็จะผ่านช่วงเลวร้ายนี้ได้ ถ้าแข็งแรงไม่พอก็จบ
คืนนั้นผมไม่นอนเลย นั่งเฝ้าหน้าห้องกระจก ICU ตลอดเวลา จนเวลา ตี 5 คุณหมอจึงขออนุญาตกลับไปก่อนเพื่อให้หมอด้านหัวใจ และสมองมาตรวจในตอนเช้าอีกที นั่งไปร้องไห้ไปเหมือนคนบ้า แฟนผมก็นั่งหลับอยู่หน้าห้องเหมือนกัน
เช้าวันเสาร์ ที่ 16/9/49 อาการน้องเฟยนิ่ง ๆ ชีพจรเต้นไม่สม่ำเสมอ เดี๋ยวแรงเดี๋ยวเบา คุณหมอเด็กด้านหัวใจอ่านรายงานของ รพ.เดิม บอกว่ายังพอมีหวัง ถ้าไวรัสไม่เข้าไปที่หัวใจ แต่หลังจากใช้เครื่องสแกนหัวใจมาตรวจ ก็พบว่ามีไวรัสในหัวใจจริง ๆ และเป็นตัวที่ร้ายที่สุด ซึ่งไม่มียาฆ่าเชื้อโรคตัวนี้ โอกาสรอดมีน้อยมากแฟนผมพอได้ยินว่าเป็นไวรัสที่ร้ายแรงที่สุด ถึงกับร้องไห้ทำอะไรไม่ถูก
จากนั้นคุณหมอด้านสมองเด็กก็ได้มาตรวจดูด้วยเครื่องอะไรก็ไม่รู้ เพราะตอนนั้นสมองผมเองก็ เริ่มไม่รับรู้แล้วเหมือนกัน คุณหมอสมองเด็กออกมารายงานว่า ที่สมองตรวจพบเชื้อไวรัสเช่นกันที่ก้านสมอง ซึ่งเป็นส่วนที่สำคัญที่สุดของสมอง และเริ่มตรวจพบเชื้อในปอด ทั้ง ๆ ที่เมื่อวานยังตรวจไม่พบเลย ทำไมวันนี้จึงเจอล่ะ
คุณหมอบอกว่าความหวังสุดท้ายของเรายังมี คือ ใช้เซรุ่มของคนอื่นที่มีภูมิคุ้มกันแข็งแรงมาฉีดให้น้องเฟย
เป็นความหวังสุดท้าย เนื่องจากภูมิคุ้มกันร่างกายของน้องเฟยไม่ไหว ต้องส่งกองทัพของคนอื่นมาช่วย ถ้าช่วยได้ก็คงจะฆ่าไวรัสได้บ้าง ทางผมจึงตกลงให้ใช้เซรุ่มตัวนี้ ถึงแม้จะยังไม่การรับรองเซรุ่มตัวนี้อย่างเป็นเอกสารแต่ในเมืองนอกมีการใช้กัน และได้ผลบ้างในบางเคสเท่านั้น
คุณหมอได้แจ้งอีกว่าราคาเข็มละ 60,000 B. ซึ่งทางเราก็ยินดี
ทางคุณหมอได้ขอเจาะไขกระดูกสันหลังเพื่อขอส่งไปตรวจหาเชื้อด้วย ซึ่งทางเราก็คิดหนักในตอนแรก กลัวแกจะทนไม่ไหว แต่ในที่สุดทางเราก็ได้อนุญาต เพราะเราไม่มีที่พี่งแล้วนอกจากหมอ
หลังจากได้รับการฉีดเซรุ่ม เข้าไป 2 ชั่วโมง หัวใจของน้องเฟยก็หยุดเต้นขึ้นมา คุณหมอจึงรีบเข้ามาปั๊มหัวใจซึ่งก็ใช้เวลาในการปั๊ม 1.20 ชั่วโมง คุณหมอทั้ง 3 คนออกมาแจ้งว่าน้องเฟยไม่ไหวแล้ว ผมกับแฟน อากง อาม่า มีแต่น้ำตา พูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว พอคุณหมอเห็นสภาพผมในตอนนั้น ท่านก็เดินกลับเข้าห้อง ICU อีกครั้งช่วยกันปั๊มหัวใจอีกร่วม 30 นาทีด้วยกัน แต่ผลสุดท้าย น้องเฟยก็จากพวกเราไปแล้ว
ผมเสียใจมาก โทษตัวเองว่า เราประมาทอะไรไปรึเปล่า ทำไมเราไม่ส่งเขาไป รพ.บำรุงราษฎร์ แต่แรก
เราเห็นว่าประวัติการรักษาทั้งหมดอยู่ที่ รพ.... เขาเกิดที่นี่ ประวัติการรักษาก็อยู่ที่นี่ แต่ที่นี่กลับไม่สนใจลูกผมเลย คุณหมอ...(ปิดชื่อ) ก็ได้แต่ส่งเสียงตามสายเท่านั้น ทั้งที่เราก็หาเขาตลอด ทำไมเขาถึงปล่อยให้ลูกเรานอนรออยู่เฉย ๆ ตั้ง 3-4 ชั่วโมง จนกระทั่งหมอเวรมาตรวจในตอน 4 ทุ่ม พบว่าเป็นเคสอาการหนัก คุณหมอ...ก็ไม่ได้แวะมาช่วยดูเลยแม้แต่น้อย ไม่ได้พูดกับเราเลย แม้สักคำ มีแต่หมอเวรหนุ่มที่มีความตั้งใจมาก แต่ยังขาดประสบการณ์ มาดูแลน้องเฟยคนเดียว
นับจากนี้ผมจะไม่ยอมให้ลูกผมนอนรอโดยหาคำตอบไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เปลี่ยนหมอ หรือ เปลี่ยนโรงพยาบาลเถอะครับ ไม่ต้องเกรงใจหมอ หรือ กลัวไม่ได้ประวัติการรักษา เพราะเขาอาจไม่รอดรอให้เรารักษาเหมือนผม
เฟย ป๊ากับม๊า รักเฟยมาก และเสียใจมาก ๆ ขอให้เฟยเกิดมาเป็นลูกป๊าอีกนะ คราวนี้ป๊ากับม๊าจะดูแลเฟยใหม่ จะไม่ให้ไปโรงเรียนถ้ามีไข้ และจะไม่ฝืนถ้าลูกร้องไม่ไหวอีกต่อไป
สิ่งที่ผมเขียนมานี้เป็นความจริงทั้งหมด และขอให้ข้อมูลนี้เป็นประโยชน์แก่ พ่อ แม่ ผู้ปกครอง ทุกคนในการดูแลลูก หลานของท่าน โรค Enterovirus 71 นี้ไม่จำเป็นต้องมีอาการแผลที่มือ ปาก เท้า แต่ถ้ามันเข้าไปถึงหัวใจ หรือก้านสมอง โอกาสรอดชีวิตน้อยมาก ๆ ถ้ารอด สมองก็จะไม่เหมือนเดิม
สาธารณสุข หรือ แม้แต่โรงเรียนก็ตาม แจ้งแต่ผลการตรวจในห้องแล็ป แต่ไม่เคยเล่าอาการล่วงหน้ามาให้ทราบ ทั้ง ๆ ที่ทางผมได้เล่าละเอียด ดังนั้น ผมจึงขอถือโอกาสนี้เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นให้ทุกคนทราบ เพื่อเอาไว้เป็นอุทาหรณ์สำหรับทุกคน ชีวิตน้องเฟย 1 คน ในโรงเรียนกรุงเทพคริสเตียน จะมีค่าหากทุกคนช่วยกันเผยแพร่ข้อมูลข่าวสาร
ขอขอบคุณครับ
คุณพ่อ และ คุณ แม่ น้องเฟย
25/9/49
