โรคใคร่เด็ก Pedophilia อาการจิตป่วยอันตราย สังเกตให้ไวก่อนลูกหลานตกเป็นเหยื่อ

          โรคใคร่เด็ก ภาษาอังกฤษเรียกว่า เปโดฟิเลีย (Pedophilia) คือ หนึ่งในอาการบกพร่องทางจิตประเภทหนึ่งในกลุ่มโรคกามวิปริตที่มักเกิดความต้องการทางเพศกับเด็ก ชอบเด็กหรือรักเด็กมากในลักษณะคลั่งไคล้เกินขอบเขตปกติ โดยมักจะเกิดอารมณ์เมื่อเห็นภาพเด็ก และเกิดความติดตาตรึงใจ จนอาจล่อลวงหรือทำร้ายเด็กเพื่อตอบสนองอารมณ์ทางเพศของตัวเอง

          โดยโรคใคร่เด็กมักพบได้บ่อยในเพศชายที่มีอายุ 35-40 ปีขึ้นไป แต่ทั้งก็อาจเจอได้ในวัยรุ่นตอนปลายเช่นกัน ทางการแพทย์จึงมีการกำหนดว่า ผู้ที่มีอายุมากกว่า 16 ปี ที่กระทำการล่วงละเมิดทางเพศกับเด็กอายุน้อยกว่าอย่างน้อย 5 ปี จะจัดเป็นโรคใคร่เด็ก

          ต้องบอกว่าลักษณะภายนอกของผู้ป่วยโรคใคร่เด็กจะสังเกตได้ค่อนข้างยาก เพราะมักไม่แสดงพฤติกรรมที่ชัดเจน แต่ผู้ป่วยกลุ่มนี้ก็พอจะมีข้อสังเกต เช่น

     1. เป็นเพศชายอายุ 35-40 ปีขึ้นไป

     2. ไม่ค่อยมีความสุขกับคู่ครองในวัยเดียวกัน

     3. มักพบว่าคนใกล้ชิดของเด็กเป็นคนก่อเหตุ

     4. มักชอบคลุกคลีกับเด็ก ๆ หรือตีสนิทเด็กด้วยการพาไปเล่น ให้ขนม ให้เงิน เพื่อให้เด็กเชื่อใจ

     5. เกิดอารมณ์ทางเพศ หรือตื่นตัวกับเด็ก รูปภาพเด็ก คลิปวิดีโอของเด็กเท่านั้น

     6. ชอบมีความสัมพันธ์ทางเพศกับเด็กและกระทำซ้ำแล้วซ้ำอีกกับเด็กคนเดิมหรือคนใหม่

     7. มีรสนิยมทางเพศหรือรู้สึกกับเด็กในลักษณะข้างต้นนานกว่า 6 เดือน

          ทั้งนี้ผู้ที่เป็นโรคใคร่เด็กจะเป็นผู้มีแรงดึงดูดทางเพศกับเด็กเล็ก ซึ่งอาจจะนำไปสู่การทำร้ายทางเพศหรือไม่ก็ได้ แต่หากมีพฤติกรรมทำร้ายทางเพศต่อเด็กแล้วก็มักจะมีแนวโน้มที่จะกระทำเช่นนั้นซ้ำอีก แต่อย่างไรก็ตามคนที่ทำร้ายเด็กทางเพศนั้น หลายคนก็ไม่ได้เกิดจากการที่เป็นโรคใคร่เด็ก แต่อาจกระทำด้วยสาเหตุอื่น ๆ เช่น

• มีอารมณ์ทางเพศสูง
• เมาสุรา
• การไม่มีโอกาสที่เหมาะสมกับผู้ที่อยู่ในวัยเดียวกัน
• มีภาวะหรือลักษณะนิสัยต่อต้านสังคม
• ผู้ที่มีปัญหากับคู่สมรส
• ผู้ที่มีปัญหาความผิดปกติทางด้านร่างกาย หรือจิตใจ
• มีภาวะซึมเศร้ารุนแรง

          ดังนั้น ผู้ที่มีพฤติกรรมกระทำทารุณหรือทำร้ายเด็กทางเพศอาจไม่ได้เกิดจากการที่เขาเป็นโรคใคร่เด็กเสมอไป และคนที่เป็นโรคใคร่เด็กเองก็อาจไม่มีพฤติกรรมการทารุณหรือทำร้ายเด็กทางเพศก็ได้ แต่อาจกระทำด้วยจินตนาการ สายตา คำพูด หรือท่าทางที่ส่อไปทางเรื่องเพศกับเด็กเท่านั้น ซึ่งก็อาจสร้างแผลใจให้เด็กได้เช่นกัน ซึ่งในปัจจุบันโรคใคร่เด็กก็ไม่เข้าข่ายเป็นผู้ป่วยทางจิตเวชนะคะ ผู้กระทำความผิดจึงมีความผิดและต้องรับโทษตามประมวลกฎหมายอาญา

          อย่างที่กล่าวไปว่าผู้เป็นโรคใคร่เด็กมักจะมีพฤติกรรมส่อในทางเพศกับเด็กได้หลายรูปแบบ ซึ่งจำแนกได้ ดังนี้

     * ไม่มีการสัมผัสร่างกาย เช่น แอบดูเด็กอาบน้ำ พูดจาลวนลาม ให้เด็กดูอวัยวะเพศของตัวเอง

     * สัมผัสร่างกายแต่ไม่ได้ล่วงล้ำเข้าไปในอวัยวะเพศ เช่น สัมผัสร่างกายของเด็ก กอด จูบ ลูบ คลำ

     * ล่วงละเมิดทางเพศ เช่น การทำร้ายร่างกาย การกระทำชำเรา

          โรคใคร่เด็กสามารถรักษาและบำบัดอาการให้มีชีวิตตามปกติได้ โดยวิธีรักษาผู้เป็นโรคใคร่เด็กมีดังนี้

     1. การบำบัดทางความคิดและพฤติกรรม (Cognitive Behavioral Therapy หรือ CBT)

     2. การใช้ยาต้านซึมเศร้าและยาลดฮอร์โมนเพศชาย

          โดยแพทย์จะประเมินผู้ป่วยก่อนว่าอาการอยู่ในระดับไหน หากแค่คิดเชิงชู้สาวกับเด็กแต่ยังสามารถควบคุมและยับยั้งพฤติกรรมตนเองได้ แพทย์อาจใช้หลักจิตวิทยามาบำบัดรักษาเท่านั้น โดยอาจฝึกให้ผู้ป่วยสามารถระงับอารมณ์และความต้องการเพศกับเด็กเล็กได้ หรือหาวิธีอื่น ๆ เพื่อตอบสนองความต้องการทางเพศอย่างเหมาะสม ทว่าในคนที่กระทำเชิงสู้สาวต่อเด็กโดยขาดความยับยั้งชั่งใจ แพทย์ก็จะใช้วิธีจิตบำบัดร่วมกับการใช้ยาช่วยในการรักษา

      ผู้ปกครองสามารถลดความเสี่ยงไม่ให้บุตรหลานตกเป็นเหยื่อได้ด้วยวิธีที่เพจตามใจนักจิตวิทยา และเพจนักสังคมสงเคราะห์เล่าเรื่อง ให้คำแนะนำดังต่อไปนี้

• สอนเขาว่าอย่าคุยหรือห้ามไปไหนกับคนแปลกหน้า
• สอนเขาว่าห้ามไปในสถานที่ที่ลับตาคนหรืออยู่ในสถานที่ใดที่เป็นห้องปิดกับผู้ใหญ่หรือใครแบบสองต่อสอง เช่น ในห้องน้ำ ห้องนอน ตรอก ซอก ซอย เป็นต้น
• ไม่ให้กินอาหารหรือดื่มน้ำที่ได้จากคนแปลกหน้า
• สอนลูกให้จดจำเบอร์โทรศัพท์และชื่อจริงของพ่อแม่เสมอ
• ไม่ควรทิ้งลูกไว้กับผู้ใหญ่ในบ้านตามลำพัง
• สอนเขาว่าถ้าเผชิญสถานการณ์ที่มีคนจะมาทำร้ายเราให้ตะโกนหรือกรี๊ดดัง ๆ ให้คนมาช่วย และวิ่งหนีให้เร็วที่สุด วิ่งไปยังที่ ๆ คนอยู่มาก ๆ หรือ ถ้าต้องซ่อนก็ต้องตั้งสติซ่อนตัวให้เงียบที่สุด
• สอนเด็กให้สามารถระบุภัยทางเพศได้ โดยให้เขารู้จักความรู้สึกที่ดี และความรู้สึกที่ไม่ดี ควบคู่ไปกับการรู้จักอวัยวะในร่างกายของตนเอง รู้ว่าจับตรงไหนปลอดภัย ตรงไหนอันตราย
• สอนให้เขารู้ว่าใครสามารถเข้าใกล้และสัมผัสอวัยวะแต่ละส่วนของเขาได้บ้าง โดยเฉพาะส่วนสงวนอันได้แก่ ริมฝีปาก, หน้าอก, อวัยวะเพศหรือบริเวณหว่างขา และก้น เพราะเป็นจุดที่ละเอียดอ่อน ไวต่อการสัมผัส ถ้าคนอื่นมาโดน มาจับ เขาอาจรู้สึกอยากทำอะไรมากกว่าแค่จับ ลูบ หรือแตะต้อง และเขาอาจทำร้ายหนูได้
• สอนเด็กเสมอว่าถ้ามีใครมาจับก้น นม จิ๋ม หรือจู๋ ให้มาบอกพ่อแม่ หรือถ้าพ่อแม่จับก็ให้มาบอกคุณครู
• พ่อและแม่ควรต้องรู้วิธีการแสดงความรักต่อลูกว่าแค่ไหนทำได้ ไม่ละเมิดสิทธิในร่างกายของลูก และไม่เป็นการสร้างความคุ้นชินผิด ๆ ให้เด็กเข้าใจว่าการจับที่สงวนเป็นเรื่องปกติ ใครมาทำกับร่างกายเขาก็ได้

          หากบุตรหลานตกเป็นเหยื่อของผู้ที่เป็นโรคใคร่เด็ก หรือถูกล่วงละเมิดทางเพศ พ่อแม่สามารถแจ้งไปได้ที่

• มูลนิธิศูนย์พิทักษ์สิทธิเด็ก 0-2412-1196 (ในเวลาราชการ)
• ศูนย์ช่วยเหลือสังคม 1300 (ตลอด 24 ชั่วโมง)

          และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูก พ่อและแม่ควรเยียวยาจิตใจเขาก่อนเป็นอันดับแรก โดยเพจตามใจนักจิตวิทยาแนะนำให้ปฏิบัติ ดังนี้

     * อย่าผิดหวังในตัวเขา อย่าหมดความรักให้กับลูก

     * ขอความช่วยเหลือจากจิตแพทย์และนักจิตวิทยา เพราะบาดแผลทางใจ ต้องใช้การเยียวยาระยะยาว

     * อยู่เคียงข้างลูก จนกว่าเขาจะกลับมายืนหยัดได้อีกครั้งหนึ่ง ระหว่างนั้นก็อย่าหมดหวังในตัวเขา

     * ย้ำให้เขารู้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูก ลูกเป็นสิ่งล้ำค่าของพ่อแม่เสมอ

     - โรคกามวิปริต ความต้องการทางเพศผิดปกติ อาการแบบไหนเข้าข่าย !

     - ล่วงละเมิดทางเพศเด็ก เรื่องที่ผู้ใหญ่ควรป้องกัน สอนลูกอย่างไรให้ไม่ตกเป็นเหยื่อ

     - นักสังคมสงเคราะห์ ถอดบทเรียนถึงผลที่ตามมา ถ้าไม่สอนให้ลูกรู้จักขอบเขตร่างกาย